Month: June 2015

Jongens, meiden en de liefde

Published on by ingeborgpb2 Comments

Ja hoor het is zover. Alledrie mijn mannen hebben een vriendinnetje. Ons gezin is nu even aangevuld met drie schattige meiden en mijn jongens zijn alledrie verliefd. En wat is dat lief om te zien. Ik was al wel wat gewend van Ties. Ik weet dat hij zich kon verliezen in de liefde en verdriet kan hebben, uren kan Skypen of Facetimen met zijn grote liefde van het moment en in de zomer liedjes wilde schrijven om het gemis van zijn geliefde te compenseren. En ik kan me nog levendig herinneren dat hij hier met zijn eerste vriendinnetje thuis kwam en naar zijn kamer vertrok. Ik drentelde een beetje door het huis, wist niet goed of ik aan moest kloppen en chips moest brengen, luisterde in de gang of ik wat hoorde, maakte me zorgen over die beschermende Amerikaanse moeder maar voordat ik het wist was ze ongemerkt alweer verlegen de voordeur uit geslopen. Nu hij bijna 16 is, voelt dat alweer anders, zijn ze veel gemakkelijker aanspreekbaar en blijken zowel Ties als ik het ook gewoon voor even los te kunnen laten. Morris is een heel ander verhaal. Die gaf mij hele duidelijke instructies. Ik mocht geen vragen stellen en niet met haar praten. Hij zou zelf voor alles zorgen en ik mocht me nergens mee bemoeien. Toen ik toch snel even door de kamer liep waar zij op de bank een film aan het kijken waren, zag ik zonder te kijken dat hij zijn arm om haar schouder heen had geslagen en zij lekker tegen hem was aangekropen. Haar moeder belde me 5 minuten later of ik thuis was en thuis bleef, waarop ik deze keer gelukkig bevestigend kon antwoorden…Even later kwamen ze allebei naar buiten om vervolgens de kajak richting zonsondergang te nemen. Ja, mijn Moos is een romanticus. En zijn vriendinnetje tot over haar oren verliefd. En die meiden verliefdheid die herken ik zo van mezelf op mijn 13e. Tot over haar oren……Gisteren is ze voor 7 weken op zomerkamp gegaan. Ik vind dat echt enorm lang maar in Joodse gezinnen is dat hier heel gewoon. En ze mag geen mobieltje meenemen… De enige manier om contact met het thuisfront te hebben, is ouderwets brieven schrijven. Je begrijpt het drama. Gisternacht kreeg ik een tekstje (ik zag het pas de volgende ochtend). Of ik Morris alsjeblieft wakker wilde maken want ze kon alleen nog maar huilen. Ze ging hem zo missen en kon echt niet zonder hem. En dat tekstje hadden ook al zijn vrienden gekregen, zo bleek de volgende ochtend op het Lacrosse veld. Ik smolt direct voor dit intense meidenverdriet en had hem als ik het eerder had gelezen zelfs wakker gemaakt. De volgende ochtend werd er, voordat ze vertrok, non stop getext en de eerste brief (letterlijk de eerste want Moos heeft nog nooit een brief geschreven) is nu al op de post gegaan…Ondertussen mag ik niets aan hem vragen en laat staan aanraken of een knuffel geven. En Doede? Die maakt afspraken voor hem en mij om koffie te drinken bij zijn vriendinnetje en haar moeder. Zo bleek gisteren toen ik een tekstje kreeg dat ik om 10.30 am meer dan welkom was voor een bakkie. Doede had op mijn telefoon even een tekstje gestuurd. Haha, dat gaan we dan maar doen om de geliefden een uurtje bij elkaar te laten zijn. Want ook zij gaat daarna voor weken op kamp…Dat wordt, Doede kennende, huilen bij het afscheid straks. Dat had hij vrijdag op zijn laatste schooldag van de lagere school ook al. Hij stond te snikken in de hal omdat zijn vriendinnetje zo verdrietig was. Ondertussen vind ik het heerlijk, al die meidenemoties. Ik geniet van al die kleine dramaatjes en bedenk me regelmatig hoe ik me ook alweer voelde op die leeftijd.  En ik vraag me af of dit korte zomerafscheid voor de jongens anders voelt dan voor hun vriendinnetjes…of zou het precies hetzelfde zijn?

Advertisement

Zwemmen onder de skyline

Published on by ingeborgpbLeave a comment

Unknown

Morgen spring ik erin. Ogen dicht, neus dicht, mond dicht en samen met meer dan 400 anderen zwem ik 1 mijl van pier naar pier onder de skyline van New York. Dat moet toch supercool zijn, als je even ademhaalt tussen de zwemslagen door en naar rechts kijkt. Al die wolkenkrabbers die op je neerkijken. En als je je hoofd naar links draait, staat het vrijheidsbeeld aan de horizon. Ik kan me voorstellen dat het zo’n moment wordt dat onder het levenskopje ‘mooie ervaringen’  gaat vallen.  Tenminste als het weer een beetje meewerkt. Nu nog staan er bliksemschichten in het weerplaatje en gaat het stortregenen maar Amerika kennende moet je het weerbericht altijd ietsje lichter nemen dan dat het wordt voorspeld en zal het, onder de bezielende leiding van onze vriend in de hemel, droog en zonnig zijn als wij er allemaal in moeten duiken. En wat een erfenis heeft hij nagelaten. Ik moet de laatste dagen vaak aan hem denken en wat zou hij dit mooi gevonden hebben. Het is sowieso al zo bijzonder dat zo veel maatjes en dierbaren hier nu zijn en dat we elkaar allemaal weer eens uitgebreid zien en spreken. Logeetjes, borrels, bijeenkomsten, en dat in New York City. Zo’n charity-event brengt een hoop herinneringen, gespreksstof, ideeën en inspiratie met zich mee. En natuurlijk een uitdaging, maar dat zien we morgen wel. Volgens de locals moet ik eigenlijk tetanus prikken halen en zal ik morgen van top tot teen uitslag oplopen en andere rare verschijnselen krijgen. En natuurlijk denken wij Hollanders dat dat wel gaat meevallen. We zullen het zien. Ondertussen verheug ik me enorm op Ties en zijn vrienden die a capella The National Anthem gaan zingen. Ik kan me voorstellen dat ik daar lichtelijk van volschiet. En zo zijn er morgen waarschijnlijk twee familieleden waar ik supertrots op ben. En allebei staan ze op het podium. En ik ben even zo trots op mijn vrienden en vriendinnen die zich te blubber hebben gewerkt om dit voor elkaar te boksen. Ik heb er vanaf de zijlijn naar gekeken en naar geluisterd en wat was het hard werken het afgelopen half jaar. Om met Frank Sinatra te spreken: If you can make it there you can make it anywhere… Ja, dat gaat wel op als je in NYC iets nieuws van de grond wil trekken. Veiligheid, verzekeringen, regelgeving, budgetten, het is allemaal zo anders en ingewikkeld als je hier iets wil organiseren. Onverwachte wendingen, situaties en scenario’s die je je echt niet van tevoren had kunnen bedenken, zo was er iedere dag wel weer iets dat met veel improviserend en creatief vermogen, moest worden opgelost.  Natuurlijk ging dat met stress gepaard. Maar er waren ook lachwekkende situaties. Vragen als: So it’s war, what your safety plan? Die kwam van de mevrouw belast met de veiligheid in New York City, tja en daar denk je even niet aan als je een zwemfestijn houdt. Stel nou dat het inderdaad ineens oorlog is op 21 juni…Haha. Inmiddels staat de New Amsterdam City Swim op de kaart, staat er een mooi entertainment programma opgelijnd en gaan we er morgen flink van genieten. Weer of geen weer…Dat feestje in die tent dat gaat er zeker van komen. Maar ik wed dat de eerste zonnestralen het water raken als de eerste wave zwemmers erin moet springen. Dat is onze vriend daarboven wel toevertrouwd.

Starsss and Stripessss

Published on by ingeborgpb1 Comment

Nog even en dan vertrekken we naar Nederland. Vier dikke weken zwoele avonden in Zeeland en Zandvoort, biertjes en kroketten in Amsterdam, varen op het IJsselmeer en fietsen door de polder. Familie en vrienden zien, op zomerkamp en struinen door onze oude buurt. Hagelslag, haring, filet Americain en puntzakken met friet. We hadden het er met z’n vijven gisteren over. Doede vroeg ernaar. Hij had er nu toch wel zin in. Twee weken geleden namelijk zei hij nog dat hij eigenlijk niet meer wist wat hij in Nederland zo lang moest doen. Daar schrok ik natuurlijk een beetje van want dat betekent dat we nu toch wel erg lang weg zijn. Dit is ons vijfde jaar alweer, de helft van zijn leventje tot nu toe. Maar gelukkig ziet hij er erg naar uit om Otto, nog steeds zijn beste vriend, te zien en wil hij heel graag een ijsje eten van 2tasty in Aerdenhout, nog steeds het lekkerste ijs in de wereld blijkbaar….. Maar eerst moet de kleine man nog afstuderen van de lagere school. Tenminste zo noemt hij dat. Volgende week dinsdag heeft hij zijn officiele ‘graduation’ en gaat hij eindelijk naar de Middelbare school, zijn broers achterna. Een eigen locker, verdwalen in het grote gebouw en zelfstandig je pauze indelen. Niet meer binnen blijven als het regent of sneeuwt, lekker snoep halen bij de Walgreens en fietsen naar school. Allemaal vrijheden die hem als muziek in de oren klinken en hij waarschijnlijk in Nederland allang had gehad. En dat geldt hetzelfde voor mij. Ik ben ook klaar als ‘lagere’ school moeder en ik moet zeggen dat ik dat heerlijk vind. Ik stort me nog even op alle versieringen voor de Graduation Party donderdag as. en dan gaat ook bij mij de vlag uit. Grappig toch dat je in het begin van je moedercarriere niets begrijpt van die moeders die in de auto blijven zitten of aan de overkant van de straat staan om hun kind op te halen, want het is toch zo fijn om ze persoonlijk op te halen. Klassemoeder, kleien, kerststukjes, heerlijk! Voorlezen, tien-minuten gesprekken en schooluitjes naar het Natuurcentrum om de hoek. Na 13 jaar ben je er toch echt klaar mee. Ach, ik zal het soms best missen maar het levert toch ook een hoop tijd op. Maar zo zie ik Moos weer veel te weinig. Die had ik nog wel wat langer klein willen houden. Mijn puberende oester trekt zijn hele eigen plan en komt af en toe een kus of knuffel halen, of een snier geven, dat kan ook. Hij is verliefd en dan is er gewoon minder ruimte voor die andere vrouw, zijn moeder, in zijn leven. Ik moet er af en toe een beetje aan wennen maar ik begrijp het natuurlijk helemaal. En Ties, die heeft nog twee jaar te gaan en dan vliegt hij uit. Het gesprek van de dag is dan ook, waar gaat hij studeren? Acteur worden, is nog steeds zijn grootste ambitie en dan gelden er toch weer andere gedachten. Broadway, Hollywood, grote sterren, het zit natuurlijk allemaal hier. Maar de wereld is hier ook hard, talent is in grote hoeveelheden aanwezig en de competitie is moordend. Wordt het een college in Amerika? Of gaat hij toch naar Londen of Amsterdam? Grote vragen en heel lastig te beantwoorden. Wil je dat hij nog Europese wortels meekrijgt en ook zijn ambities volgt of gaat het om het najagen van zijn grote American Dream? We gaan deze zomer een aantal colleges bezoeken. Yale, Carnegie Mellon, Juilliard, NYU/Tisch…Het inschrijven voor colleges is namelijk een lang en zwaar proces en begint al volgend jaar voorjaar. En in de winter naar open dagen in Amsterdam en Londen….Stiekem hopen Jim en ik (om meerdere redenen) dat hij kiest met zachte sturing van zijn ouders, voor Londen of Amsterdam, alleen kun je een achttien jarige ook niet helemaal dwingen, zeker niet als hij straks misschien zelfs een beurs krijgt voor 1 van de Amerikaanse supercolleges….
Ondertussen duik ik zondag de Hudson in voor de newamsterdamcityswim ook niet on-spannend aangezien dat nou niet de meest rustige rivier is en ik nou ook niet de meest geoefende zwemmer in open water. New Yorkers denken dat we gek zijn geworden en laten het zwemmen voornamelijk aan de Hollanders over. Zij zien de Hudson nog steeds als afvalbak voor Maffialijken, chemische troep en nucleair materiaal. Allemaal onzin want het water is schoner dan ooit. Toch denk ik dat een slokje wel wat diarree of op zijn minst darmkramp op gaat leveren maar dat zien we dan wel weer.
En daarna? Lekker met de blauwe vogel naar Amsterdam! Met de mannen, inmiddels 11, 13 en 16 jaar oud. Ik herinner me nog hoe we vijf jaar geleden de andere kant op vlogen. Doede met zijn zelfgemaakte Amerikaanse vlag, zwaaiend in het vliegtuig, luid roepend met een slis: “Stars and Stripessss, stars en stripessss”. We gaan een nieuwe fase in, das wel duidelijk.