Month: January 2016

Je hebt van die weken die beginnen ellendig en die eindigen ellendig. Van die weken die je maar snel moet vergeten. Ik was maandag al zo opgestaan. Met een zwaar gevoel had ik me naar het Nespresso apparaat gesleept, nog niet helemaal beseffend waar het vandaan kwam. En ik vond het ook raar omdat ik juist had besloten een maand lang geen alcohol te drinken en ik me er op had verheugd hoe goed ik me zou voelen na tien dagen alcoholvrij. Nu heb ik wel drie jokers die ik in kan zetten als het echt niet anders kan maar dat ik die behoefte ook op maandagochtend al zou hebben, daar had ik nou niet meteen op gerekend. Na mijn eerste bakkie kwam het besef. Ik had bericht gekregen dat mijn verhaal bij een wedstrijd niets gewonnen had, ik voelde me nou niet echt gewaardeerd in mijn rol als wereldwijf, ik had werkelijk geen letter op papier geschreven voor mijn boek en ik zat volledig vast in de structuur van hetzelfde manuscript. En als ik naar buiten keek, zag ik alleen maar sneeuw. Letterlijk, want die had zich opgehoopt tot aan de helft van de ramen. Moest ik me weer een dag ingraven in mijn eigen kleine wereldje? Mijn manuscript doorworstelen tot de letters van het papier af dansten? Moest ik iemand laten weten hoe ellendig ik me voelde? Ik besloot mijn moeder te bellen. Nu ben ik niet zo sterk in het delen van mijn ongeluk. Je zou het niet zeggen als je me kent omdat ik er niet zo veel problemen mee heb om mijn sores te vertellen als ik het opgelost heb. Ik ben echter op die momenten van ontreddering zo gesloten als een oester. Maar met een beetje zelfspot kom je een heel eind. Het telefoontje met mijn moeder en de derde kop koffie hadden me wakker geschud en liet me gelukkig weer op stuiteren. Die dag heb ik 72 verhaaltjes over ons Amerikaanse leven achter elkaar gezet en naar drie uitgevers gestuurd, 70.000 woorden om te bundelen. Twee daarvan reageerden direct en zijn het nu aan het lezen. Ik zie wel wat de reactie is. De week voltrok zich daarna als een diesel. Langzaam en zwaar kwam ik op gang. Ik heb geschrapt en geschreven aan mijn manuscript. Marcel, mijn manuscriptbegeleider, zei het al, een verhaal schrijven is leuk maar een heel boek is een worsteling. Tsja, ik dacht toen dat het wel mee zou vallen, maar daar kom ik nu achter. En ik dieselde verder. Ik besloot niet meer te schrijven als wereldwijf. Het brengt me niet meer wat ik er ooit van verwachtte en ik zie dat op termijn ook niet veranderen. Of dat een juiste keuze is, weet je altijd pas later pas maar als je iets eindigt, levert dat vaak ook weer nieuwe dingen op. Op donderdag heb ik mijn joker in gezet. Of dat verstandig was? Nou, niet echt want vrijdag keek ik toch wat minder helder in de spiegel. En nu is het zaterdag. En vandaag staat er iets heel anders op het programma, de bouwmarkt. De week werd namelijk afgesloten met een leuke uitsmijter. Ik was vijf minuten van huis om manlief van het station te halen. Toen we thuis kwamen zat er een groot rond gat in de muur. Volgens de jongens door de hond veroorzaakt. Hij blafte en sprong tegen de muur en toen met zijn poot….Natuurlijk trokken wij onze wenkbrauwen op en uitten ons ongeloof. We hebben immers ook al een gat in de deur dat ook niet door de hond is veroorzaakt. Er stonden er twee ware acteurs op. Wij geloofden hen nooit, de oudste was onze lieveling die deed altijd alles goed en zij werden altijd beschuldigd. Op de bank zaten vier vrienden driftig ja te knikken, The dog did it…. En ja dan heb je als ouders een lange adem, een grote doos vol met trucs, wat valse manipulaties en veel geduld nodig. Na dit staaltje hogere opvoedkunde kwam de waarheid boven tafel. Ze hadden in de woonkamer in die vijf minuten American Football gespeeld, wat op zich al een hele verstandige keuze is. De een had de ander getackeld en was met zijn schedel in de muur beland. Ja en dat kon je zien. Plausibel verhaal, het gat is inderdaad zo groot als een puberhoofd. Ik ga zo naar yoga. Ben zo blij dat het weekend is.

 

Ons jaar is goed begonnen. Deze keer zijn we gestart met Chinese wensballonnen en een bezoek aan Chinatown. Lunchen daar is altijd een feest met name als je de meest lelijke tl-verlichte tent uitzoekt waar alleen maar Chinezen zitten. En ach, we konden nog wel wat kilootjes extra gebruiken. We werden naar onze tafel geleid waar de krabbepoten en servetten (of was het wc papier?) van de vorige gasten nog op de grond lagen. De serveerster brabbelde iets onbegrijpelijks en voordat we terug konden zeggen, werd onze tafel vol bakjes met ondefinieerbaar lekkers geladen. Nee, gewoon bestellen was er nog niet bij en toen Ties het waagde al een hapje te nemen zonder dat zij er saus overheen had gegoten, ging de serveerster in het Chinees door haar dak, ons ietwat verbouwereerd en geschrokken achterlatend. Vele gangen verder, kregen we de rekening gepresenteerd….In het Chinees, 86 dollar…..In hiep hiep hoera stemming liepen we naar buiten, waar Doede en Moos al snel de slappe lach kregen vanwege het krolse katachtige gezang op het plein vol Mahjongende Chinezen. Toen we allemaal een nieuwjaarsmotto in de Boeddhistische tempel gingen halen, werd het Doede allemaal te veel. Als enige zou zijn 2016 ‘disappointing’ worden. Dat van de rest van ons gezin was terrific, full of promises, major successes and so on.  En dat nog wel in het jaar van de aap. En dat is Doede. Hij besloot vervolgens om geen Boeddhist te worden. Zijn eerste voornemen van het jaar 2016. En vol goede voornemens zaten we allemaal. Al ben ik natuurlijk wel een echt ‘january member’ bij de sportschool. In mijn geval ga ik nu vier keer per week. Ik weet echt wel dat ik in februari weer terugval op oude gewoontes maar ieder jaar probeer ik het toch. Doede wil graag wat beter op de tijd letten, minder lawaai maken en zijn spullen niet overal vergeten. Hij luistert blijkbaar toch naar me want dat zijn precies de drie punten waar ik helemaal gek van wordt. Zo staat hij zijn haren nog in de gel te doen op blote voeten, met zijn tandenborstel in zijn mond als de rest al in de auto zit, klaar om te vertrekken. Hij heeft geen truien en jassen meer en hij wordt ook wel ‘ons piepkuiken’ genoemd omdat hij te pas en te onpas gilt. Moosje heeft het licht gezien wat betreft zijn huiswerk. Hij wil wat minder uit gaan stellen en op tijd beginnen. En hij wil minder schelden. Dat komt goed uit want de bootwerker die ik iedere dag moet aanhoren, met name als hij met zijn Playstation speelt, is van een niveau waar ze in de haven nog van zouden schrikken. En ik wed dat hij als ‘gangmember’ ook geen enkel probleem zou hebben om zich aan het taalgebruik aan te passen. Ties heeft goede voornemens wat betreft zijn discipline???? Tsja, als het latje hoog ligt? Ik ken eigenlijk niemand die zo’n ijzeren discipline heeft en weet ook echt niet van wie hij dit precies heeft meegekregen. Jim en ik zijn nou niet bepaald toonbeelden van discipline…We hebben het wel alleen zijn de periodes van opleving van deze eigenschap zo kort. Volgens mij zou Ties zich meer mogen richten op loslaten, ontspannen en bijvoorbeeld wat eerder naar bed te gaan. Zeker nu hij met zijn eerste rijlessen bezig is en er van ons als ouders ook wordt verwacht dat we als instructeur het hoofd koel houden. Dat was de eerste keer voor mij en Ties nogal een beproeving en zorgde voor wat druk op de moeder-zoon relatie, wat overigens niet aan Ties lag maar eerder aan zijn paniekerige ietwat hysterische moeder. En zijn broertjes werkten ook al niet mee. Die herinnerden Ties voortdurend aan die ene keer dat hij met een quad in Egypte een winkeltje omver reed…..En Doede voegde daar nog aan toe, toen Ties achter het stuur plaats nam: “Well that’s the first time that I gonna wear my seatbelt..” Op 8 februari begint het Chinese nieuwe jaar. Het jaar van de aap. We gaan het gewoon nog een keer vieren. Met wensbalonnen en al. Dan kunnen we meteen de goede voornemens nog een keer herhalen.

Liefs!