“Hey mom, IS, that for me would be the real reason never to move back to the Netherlands,” said my youngest son. He is 11 years old. It was a beautiful morning in New York and we were in the car on our way to the dentist. Five hours after the attacks in Brussels. We just saw the news on CNN.
“I thought Paris was still quite far away. But now they are at the airport in Belgium, which is right next to the Netherlands, you know. And the explosions were at the counters of American Airlines and Delta. We sometimes fly to the Netherlands with Delta, right? And it is pretty easy to enter Schiphol with a bomb. Nobody really would notice if you put it in a suitcase. And those bombs this morning, hey mom, all of them had nails in them. “
He has already read and seen all of it on his I-phone this morning.
“Really mom, they’re super scary, those dudes. Have you seen those beheadings, Mom?” he continues.
“No darling, but did you?” I ask, startled.
“Well, not quite, but almost, he says. On the internet I saw some of it a while ago.
That’s how they slaughter cows too. They just saw their head off. “
“Have you seen that too? I ask alarmed.
“No, but I think they do it that way.”
My oldest (16) breaks into our little conversation. “They want us to be afraid, right Mom? You shouldn’t be. Then they have it their way. You should really just go on with your life and don’t think too much about that violence and terror. And moreover, the chance that you are caught in a terrorist bombing is much smaller than that you get involved in a car accident.
My youngest looks at him. ‘Yeah so?’
“Well, statistically, the probability is just smaller,” emphasizes my eldest in an attempt to make him less afraid. “You can do the math.”
Now I want to say something. “Well, honey, that is indeed true. The chance that you’ll be in the middle of a terrorist attack, is really small. And the group IS fighters is also much smaller than you might think. Moreover, there are many safety people now watching over a lot of terrorists to keep Europe and The United States safe and secure. And by the way, those clips on the internet that you saw, the ones that really made you scared, you shouldn’t watch them. Those have been created to make us anxious and you will get only bad thoughts and dreams out of watching them. It really is better to think that IS is active in a very small part of the world and that it is more safe than unsafe in the part of the world where we are living and traveling.
Our remarks doesn’t seem to help him at all.
“So what. If Trump becomes president, everything becomes worse. And then the chance of attacks also increases”. He replies quickly. “And because America is far away and you need to fly by plain or sail on a boat, they do attack somewhere in Europe. Like the bombings in Brussels. I simply not want to go back, ever.”
Me and my eldest listen to him and we don’t argue anymore. We need to see the dentist. That’s the person that kids used to be afraid of.
Leuk hoor, zo’n roman schrijven maar ik word al dagen om 4 uur wakker en kan niet meer in slaap komen omdat de hoofdpersonen in mij boek besluiten om midden in de nacht hun karakter of hun verhaal aan mij te openbaren. Tel daar een snurkende echtgenoot bij op en je zit om half 5 s’ochtends achter je computer. Denk nou niet dat ik daardoor overdag het gevoel heb, al een werkdag achter de rug te hebben. Na de zoveelste kop koffie ben ik namelijk zodanig opgedraaid dat ik voortdurend het gevoel heb niet genoeg geschreven te hebben. En de helft van wat ik schrijf, blijkt bij daglicht onbruikbaar. Tsja, het leven van een schrijfster gaat niet over rozen (en slapen als een roosje doe ik zeker niet). Ik heb het al geprobeerd met flessen wijn maar dat zorgt voor pieker- en plaspartijen en een onmetelijke dorst in de nacht. En niet te vergeten een mistig hoofd de volgende ochtend wat ook niet helpt bij de inspiratie en productiviteit. Ik probeerde het met de blauwe stewardessen pillen en drankjes die hier in Amerika over de counter beschikbaar zijn. Maar dat lijkt voor mij meer op een placebo waar ik onmiddellijk doorheen prik, dan op een medicijn. En aan echte slaappillen begin ik niet. Daar kom ik nooit meer van af. Door oordoppen hoor ik tot vervelens toe mijn eigen adem. En door het suizen heen probeer ik, geheel tegen mijn eigen wil in, steeds te luisteren of ik het snurken nog hoor. Of ze blijven niet zitten en vallen uit mijn oren. Nee, ik ben gewoon veroordeeld (in ieder geval tot mijn manuscript af is) tot een leven in de donkerte van de ochtend. Alhoewel donkerte, hier onder de rook van New York City wordt het eigenlijk nooit helemaal donker. Het kunstmatige licht van de stad schijnt over de toppen van de bomen heen en de lampjes van The City dansen aan de horizon. En nu ik het zo opschrijf, het is hier ook wel heel mooi en sereen om vroeg wakker te worden. Het maanlicht spiegelt in nog in het water terwijl de zon komt langzaam opkomt en de lucht een roze gloed geeft. De vogels beginnen te fluiten. Het is hier vroeg lente, precies zoals de groundhog van Poughkeepsie een paar weken geleden voorspelde. Ons eiland wordt langzaam wakker en ik zie de eerste konijntjes over het grasveld springen en de eenden hun strepen door de Long Island Sound trekken. En ik hoor The New York times op de deurmat vallen. Ik ben eigenlijk wel een ochtendmens. Slapeloosheid +Stilte = Schrijven
Ingeborg van 't Pad Bosch 