Dear friends and family,
On June 12th I am jumping in the mighty Hudson again to raise money in the fight against ALS. I simply loved the event last year! I vividly remember the huge waves, the giant cruiseship that passed me and my green goatee when I dragged myself out of the water. Loved it all! Please consider a donation! I will swim a lot faster if I have your support! Go to
NEW AMSTERDAM CITY SWIM
https://www.newamsterdamcityswim.org/participants/ingeborg-van-t-pad-bosch/
THANKS!!!!!
Vanochtend lag ik op mij yoga matje in een overvolle klas met ujjayi ademende mede yogi’s. Omdat ik een ervaren klas in was gestapt, had ik mij achterin geïnstalleerd. Er heerst namelijk een strikte hierarchie in de New Yorkse Yogawereld, de besten op de eerste rij en de slechtsten op de achterste rij. Nu ben ik geen beginner meer maar de acrobatiek die de de besten en middelmatigen laten zien, daar wil en kan ik me waarschijnlijk nooit mee meten. Dus achterin de hoek dan maar. Aangezien het nogal druk was, hield de yoga juf van tevoren even een verhaaltje over veiligheid. We moesten naar haar cues luisteren, dat was de boodschap. Maar ambitie is in deze klas vol New Yorkse strebers geen vreemd woord. Een mannetje van 1.50 m (die ik overigens iedere dag in een Hummer door de straten van de suburbs zie rijden) presteerde het om achterwaarts op zijn handen te gaan staan terwijl de rest van de klas nog in downward facing dog stond. Dat ging volgens de juf tegen alle regels van veiligheid in en hij werd erop gewezen zich aan haar aanwijzingen te houden. Deze correctie zorgde ervoor dat hij toch nog even de showpik uit hing door vanuit de schouderpartij zichzelf nog rechter omhoog te duwen. Waarop een mevrouw naast hem op de eerste rij zei; O that’s so unfair that he gets to do that already….Dat ging de juf helemaal te ver en ze maande ons op onze mat te gaan zitten omdat ze deze opmerking even wilde adresseren. ‘What a crap’, schreeuwde ze. Unfair? If you think it’s unfair, try another class!’. Hierop stond de mevrouw van de eerste rij op, smeet haar yogamat en deken woedend in de hoek op de voorste rij en beende de klas uit om vervolgens haar beklag te gaan doen bij de manager van de sportschool. Ze was goed te horen. Ik keek, al rollende met mijn ogen mijn Franse buurvrouw op de achterste rij aan, die op haar beurt een grimas trok die boekdelen sprak. De klas ademde harder dan normaal. Ik werd weer even met mij neus op de Amerikaanse hysterie gedrukt. En direct na de yogales was het weer raak. Een moeder van school had het over de vraag van haar dochter van acht, hoe baby’s in de buik van hun moeders komen. Ze had niet geweten wat daarop te antwoorden….Een kind van acht jaar! Met een kleiner zusje. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat je dan als moeder nog steeds niet weet wat je moet zeggen. En toen was het tijd voor mijn dagelijkse shot Ted Cruz op de tv die bij hoog en bij laag beweerde dat masturberen verboden moet worden, net zoals abortus, het homohuwelijk en ‘planned parenthood’. OMG, wat staat deze wereld soms toch ver van mij af. Volgende keer toch maar naar een minder ambitieuze yogales. Kan ik al die idiote dagelijkse ontmoetingen lekker van me af ademen.
Well on my way als moeder van drie tienerzonen! Zo voelt het heel soms of beter gezegd sporadisch. Als alles op rolletjes loopt, iedereen luistert en ‘on top of things is. Dan voel ik me een ervaren moeder. Ik heb alles goed doordacht, besproken en iedereen houdt zich aan de regels. Maar op andere dagen trek ik de haren uit mijn hoofd als zou ik dat dan liever doen bij die mannen van mij. Is het nu nou drukker en zwaarder dan toen ze klein waren, dat opvoeden? Dat vraag ik me weleens af als Doede weer eens al zijn truien kwijt is of geen jas meer aan de kapstok heeft hangen terwijl het buiten -5 is. Of ik krijg voor de zoveelste keer een email van zijn Engelse juf dat hij zijn huiswerk weer te laat of niet heeft ingeleverd. Ik grijp ook weleens naar de drank nadat Moos betrapt is op ‘vapen’ op het dak van de ijssalon in het dorp en Ties toch nog een meisje in zijn bed bleek te hebben liggen, nadat wij gingen slapen. Laatst dacht ik toch echt dat ik gepind had voor de werkster maar helaas was er twintig dollar uit mijn portemonnaie vedwenen. Het was zo maar in Doedes spaarpot gefloepeld. Ook mijn Paypal account is niet veilig aangezien mijn Moos een ster is in het kraken van mijn wachtwoorden. Nog steeds verschijnen er Chinese tekens en namen van onduidelijke spelletjes op mijn afrekeningen. En toen Ties laatst later thuis kwam dan afgesproken, bleek ik niet geheel toevallig nog wakker en zag ik hem met zijn hand tegen de muur en met dubbele tong uitleg geven van zijn verlate thuiskomst. Maar ik kan er soms ook zo intens om lachen. Als Ties met open mond en licht aan ligt te slapen op zijn bureau of tijdens mijn rijlessen (ja dat doe je deels met gevaar voor eigen leven hier zelf als ouders) tegen geen enkele kritiek kan. Of ik zie die zoveelste verdachte fles bodylotion op Morris’ nachtkastje. Toen we er een grap over maakten barstte hij spontaan, samen met ons, in lachen uit. En Doede die door de coach naast het veld wordt gezet omdat hij alleen op persoonlijk gewin uit is en niet voor het teambelang gaat. Hij was woedend en begreep er geen klap van. Ook niet toen hij met zijn coach een weddenschap aanging, verloor en zijn team twee rondjes in plaats van een moest lopen. Toch is het grappig om te constateren dat ik ooit zelf ook zo was. Ook ik loog, deed mijn huiswerk niet of te laat en dronk en rookte stiekem. En vond het uiterst irritant en onbegrijpelijk als ik een avond niet uit mocht omdat mijn ouders wellicht even geen zin hadden om mij om 2 uur s’nacht op te moeten halen. En ach, zo verkeerd ben ik er nou ook niet uitgekomen.Tja zo werkt het puberbrein. Pubers doen nou eenmaal stoute en domme dingen of gaan slechts en alleen voor zichzelf. Het is volgens mij toch een kwestie van aantrekken en loslaten, vrijheid geven en begrenzen, begeleiden in plaats van bepalen. Maar eerlijk is eerlijk, ik slaap bijna even slecht als toen ze klein waren. En niet alleen omdat ze tegenwoordig later naar bed gaan of luidruchtiger thuiskomen dan wij. Want het spannends vind ik nog de toekomst van dit zootje ongeregeld. Daar kan ik soms vrijwillig maar meestal geheel tegen mijn zin, van wakker liggen. Waar gaat Ties in godsnaam studeren? Is hij zelfstandig en verantwoordelijk genoeg om eventueel ver weg van ons te zijn? Gaan we nog terug en hoe zorgen we voor een zachte ‘landing’ voor de andere twee zonder grote problemen? Worden ze daar even gelukkig en halen we ze niet uit hun evenwicht? Ik hoop maar dat we het puberbrein niet nog meer verwarren met onze plannen.
Ingeborg van 't Pad Bosch 