Het is de laatste dag van de zomer. Na vandaag gaan alle stranden dicht, sluiten pretparken hun deuren en kunnen alle Life Guards weer naar huis. Morgen gaan ze namelijk na meer dan 11 weken weer naar school. Na wat een heerlijke zomer is geweest, met temperaturen boven de 30 graden, veel zwemmen op Yachtclubs, nog meer bankhangen en heel veel sleepovers met Hollandse pannenkoeken voor ontbijt, komt er weer een duidelijk ritme in de dag. Thank God want een beetje structuur kan geen kwaad. Voor hun niet en voor mij niet. Het is zelfs broodnodig aangezien een hele zomer drankmisbruik en A-sportiviteit nu echt sporen gaan nalaten op mijn fysiek en het bankhangen van met name mijn twee jongste coachpotatoes de spuigaten uitloopt. Ze stoeien net te veel en net te hard, vervelen elkaar en doen niets anders dan Fifa voetbal op de Playstation, Snapchatten of Netflix kijken. De oudste was zich aan het voorbereiden op zijn college applicaties en audities dus daar hoefde ik ook niet bij aan te kloppen. De afgelopen twee weken gebeurde er niet veel meer dan dat. Er werd zelfs niet meer gedoucht. Tanden poetsen kon er, na lang zeuren, nog net van af maar hun afwas van de aanrecht in de machine zetten, dat was echt te veel. Regelmatig riep ik dat ze genoeg Pokemon gevangen hadden, voldoende ijsjes hadden gegeten en op telefoonschermpjes hadden getuurd. Ik probeerde ze nog van de bank te trekken met leuke voorstellen, beloftes en uitjes maar helaas tijden veranderen en ‘iets leuks’ doen met je moeder is echt ‘not done’. Heel gezond hoor en natuurlijk super lekker, meer tijd om te doen en laten wat ik wil. Maar nog niet zo lang geleden sprongen ze nog op als ik wat leuks had bedacht en renden ze achter mij aan de deur uit. IJsje halen, naar de speeltuin, het strand, een zwembad, en zelfs naar een pretpark als ik echt in een dolle bui was. Stukje fietsen, wandelen met de hond, voor mijn part shoppen, het was nog leuk om samen iets te doen. Maar helaas. Ik moet er maar aan wennen, die nieuwe fase waarin je voelt dat je als enthousiaste initiatief rijke moeder, steeds meer overbodig wordt. Bovendien merk ik dat dat ‘uitvliegen’ ook ineens wel heel snel gaat. Als ik nu vraag of mijn schatjes met hun te grote voeten, harige benen en stinkende oksels, iets met mij willen doen rollen ze alle drie met hun ogen, hebben ze allang wat afgesproken met vrienden of kramen ze zoiets uit als ‘Mwah.., geen zin’ of nog erger ‘Nee zeg, niet met jou’. En ‘s avonds pakken ze de fiets en zijn ze ‘ergens’ aan het hangen op een andere bank. De volgende ochtend ben ik al aan de lunch toe als zij net hun bed uitrollen. Enfin ik moest mij deze laatste weken van de zomer dus steeds meer zelf gaan vermaken. Wat een vrijheid, wat een rust! Beetje lezen, beetje schrijven, suppen en zwemmen. Alhoewel, het valt wel op dat ik karrevrachten met boodschappen naar binnen moet slepen, veel vaker dan normaal de afwasmachine in en uit ruim en iedere dag een stapel natte handdoeken uit de tuin vis. En vorige week had ik mijn hielen nog niet gelicht om met vriendinnen naar The US Open te gaan, toen mijn middelste belde dat mijn oudste hem een poffert op zijn neus had gegeven omdat de jongste aan het gillen was dat hij moest oprotten uit zijn kamer. Zo onmisbaar ben ik nou ook weer niet, dacht ik meteen. Geen haar op mijn hoofd overigens die dacht dat ik het op moest gaan lossen, dat nou ook weer niet. ‘Ze zoeken het maar even uit’, dacht ik direct. ‘Jij raakt blijkbaar gewend aan dit soort onheilsberichten’, zei mijn vriendinnetje nog. Tevreden nam ik nog een slok van mijn Honey Dew, de US Open cocktail. En ik bestelde er nog eentje. Dat had ik beter niet kunnen doen aangezien ik een geel afstapje mistte en voor tennisminnend publiek ‘Absolutely Fabulous’ met mijn glas nog in mijn hand voorover ter aarde stortte. Dat moment dat je zeker weet dat je je val niet meer kunt verijdelen….dat is het ergste. Toen ik opkrabbelde met bloedende schaafwond op mijn knie, dacht ik direct:
‘Thanks God it’s almost Laborday’.
Ingeborg van 't Pad Bosch 