Een week geleden kreeg ik de driedimensionale foto van mijn eerste uitgegeven boek. Een bundel van bijna 250 pagina’s met alle korte verhalen die ik voor mijn blog Family Jansen goes New York heb geschreven. 28 oktober komt ie uit en ik heb zojuist alle verhalen weer eens doorgelezen. Zo geestig, ontroerend en bij vlagen onnozel. Ik herleef alle jaren hier weer een beetje. Ik begon met schrijven om iedereen in Nederland te laten weten hoe het met ons ging, om mooie herinneringen te bewaren en om later gewoon eens terug te kunnen kijken hoe het ook al weer was in dat vreemde land en die vreemde cultuur. Al is dat vreemde Amerika inmiddels voor mijn mannen helemaal gewoon geworden. Misschien zelfs wel gewoner dan Nederland. En wat ben ik trots. Niet eens zo zeer op mezelf maar met name op mijn mannen. Want ik had al die verhalen nooit kunnen schrijven zonder mijn drie pracht jongens die inmiddels allemaal groter zijn dan ik en zonder Jim die altijd al een stukje groter was. We hebben zoveel meegemaakt, zo veel gezien en zo veel geleerd. Het heeft ons verrijkt en ontwikkeld en zal ons nooit meer loslaten. Mijn inspiratiebronnen en ik zijn samen aan dit avontuur begonnen, de tijd is voorbij gevlogen. De herinneringen aan een groot deel van hun jeugd in de Verenigde Staten staan in ieder geval opgetekend. Want is er iets fijners om mooie herinneringen te verzamelen? Afgelopen week was weer een heerlijke aaneenschakeling van hilarische herinneringen en momenten, lange gesprekken met te veel wijn en schattig meidengedoe. En dat laatste ben ik natuurlijk helemaal niet gewend met mijn drie zonen. Ik heb het toen ze jonger waren altijd moeten hebben van de sportwedstrijd, de speedboot, het oorlogsschip en mr. Ripley’s ‘believe it or not’. Neem nou de eindeloze slappe lach met je zusje die in een theaterstuk moet dansen met een lesbische gaste van een denkbeeldig resort in Brooklyn. Het moment dat je ziet dat er ook allergy free lunches en een kapbeurt inclusief ‘ear piercing’ service met ‘drop off’ voor de American girl pop van je jongste nichtje te verkrijgen zijn. De herinnering aan de glimlach van datzelfde nichtje omdat ze voortdurend op 5th avenue te horen krijgt dat ze haar look-a-like in haar armen heeft. Of krom van de lach met je zussie bij Party City Halloween maskers passen en bewegende sissende attributen uitproberen. Ik kan er geen genoeg van krijgen, die dierbare momenten. En ik wil ze bewaren en herleven. Bedankt mannen dat ik ze van jullie allemaal heb op mogen schrijven. Over vijf jaar deel 2?
Nu voor te bestellen bij:
Ingeborg van 't Pad Bosch 