Je zou zeggen dat ik het inmiddels toch wel allemaal zou weten. Na bijna zeven jaar in New York State moet je de gebruiken, gewoontes en andere wetenswaardigheden rondom het Amerikaanse moederschap toch kennen. Toch blijken er altijd weer van die momenten te zijn dat je het liefst ter plekke de grond in zakt. En ja hoor, vorige week was ik het liefst even door moeder aarde opgeslokt. Morris had een feest. En niet zo maar een feest. Want New York draait om glitter en glamour, zien en gezien worden, succes en schoonheid. Limo’s, personal stylists, koortsachtige e-mails van moeders over de logistiek. Kosten nog moeite werden gespaard. En dus schaften we een smoking aan met bijpassende accessoires in de kleur van de jurk van zijn meisje, werden er zwarte lakschoenen maat 45 besteld en een corsage voor om de ranke meisjes pols bij de plaatselijke bloemist geregeld. Ik moet zeggen, mijn middelste zoon zag er blinkend uit. En aandoenlijk en superknap. Dat vind ik overigens iedere keer als ik mijn mannen in een pak zie verschijnen. Je denkt toch altijd even ‘wow, die ziet er goed uit,’ om je dan direct te beseffen dat je zijn moeder bent.
Maar goed, alles leek dus helemaal piekfijn in orde.
Tot de foto sessie….
Nu heb je in je leven wel meer momenten waarin je je overdressed of underdressed voelt. Zo hadden we vorig jaar een liefdadigheidsgala. Er stond geen dresscode op de uitnodiging maar Gala = smoking en op zijn minst een cocktail jurk, dacht ik. Fout! Slechts de obers droegen een tuxedo. Ongemakkelijk, zeker voor Jim, maar dan kun je je strikje nog afdoen, en als vrouw gooi je je bontje in een hoek en leg je je gouden clutch even weg op een tafeltje in de hoek.
Deze keer was toch anders.
Ik was vorig jaar door schade en schande wijzer geworden. De fotosessie van tevoren is belangrijk en daar moet je als ouder(s) bij zijn. Vorige keren bij Ties was ik dat namelijk niet….Ik dacht dat het een selfie sessie voor mooi geklede en opgemaakte pubers was en had hem er gewoon afgezet.
Nu wist ik beter en gewapend met camera liep ik met hem mee naar de voordeur van een immens grote villa hier in The Suburbs. Mijn altijd goed geklede en gekapte moedertje die bij ons logeerde, liep met ons mee en verheugde zich erop haar kleinzoon in zijn vriendengroep te kunnen observeren. Op mijn eigen outfit had ik verder niet zo gelet. Ik had een mottig vest uit de kast getrokken, mijn afgetrapte uggs aangeschoten en een muts opgezet omdat mijn haren net iets te vet waren. Het ging immers om de kinderen. Ik opende de deur, stapte naar binnen en keek de giga ruimte in. Rondom de groep van zo’n 60 prachtig uitgedoste pubers stonden 60 ouderparen in vol ornaat. En dan bedoel ik strak geföhnde kapsels, pochetten en parelkettingen, ruisende zijden rokken, gouden glitter vestjes en hoge hakken. Driftig werden er foto’s gemaakt van hun kroost en geanimeerd praatjes gemaakt en nieuwtjes uitgewisseld. Daar stond ik dan, in mijn vest en muts…..En ik kon niet wegrennen want ik was degene die het groepje van Morris naar het feest zou brengen. Met mijn oververhitte rode hoofd in een snikhete woonkamer en met mijn camera, waarvan de batterij tot overmaat van ramp ook nog eens niet opgeladen bleek, begaf ik me naar mijn eigen zoon. Gelukkig was Morris met hele andere dingen bezig en vatte ik samen met mijn moeder post in een hoek van de kamer waar ik als muurbloem het hele foto uur ook niet meer uitgekomen ben. Drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen. Als Doede naar zijn eerste feest gaat, weet ik eindelijk hoe het hier ‘heurt’.
Ingeborg van 't Pad Bosch 