Month: March 2017

De klok is verzet, we zijn op weg naar de lente, de sneeuwklokjes zijn boven de grond en wie komt er langs? Juist ja. Stella. Met grote chocoladeletters nam ze gisteren en eergisteren het nieuws van Donald, Kellyann en Sean over. Eindelijk wat reuring in de tent want dat hadden we nog niet gehad de afgelopen weken. Hamsteren, batterijen, houtblokken en blikken soep, het was een drukte van belang in de supermarkt gisteren. Vandaag is mijn uitzicht ijzig grijs en de wind waait hoorbaar rond het huis maar het valt wederom reuze mee. Knapperend haartje op de achtergrond, versgebakken brownie geur, thee en chocolademelk, het is goed te doen. Ik vroeg zojuist aan de jongens of ze een spelletje wilden doen, kaarten, schaken of van mijn part Monopoly. Ik dacht dat ze het in Keulen zagen donderen. Wat een achterlijk plan. Ze waren toch al een spel aan het doen op de X-box. Ik wierp er nog tegenin dat de afwisseling op zo’n hele ‘snowday’ wellicht leuk zou zijn en dat ze ‘game duimen’ zouden krijgen als ze zo doorgingen maar ik kreeg eigenlijk geen gehoor, zoals wel vaker tegenwoordig, en ben maar afgedropen en achter mijn laptop gekropen om mijn hart te luchten. Maar inmiddels kan ik niet alles meer schrijven over mijn mannen. Daar zijn ze te groot voor geworden en veel wat ik met ze meemaak, is privé geworden. Waar dat omslagpunt in de tijd ergens lag, weet ik eigenlijk niet maar het zou iets te maken kunnen hebben met het feit dat ik de middelste al een hele lange tijd niet meer naakt heb gezien en de jongste sinds anderhalve maand moeilijk doet. Deuren op slot, handdoeken tot op hun enkels en laptops naast hun bed. Ons huis is en blijft een piemelpaleis. Je moet er maar aan wennen als moeder van een opgroeiend jongensgezin. Net zoals het er bij hoort dat je even schrikt, als je het groeiende zakie vanochtend dan toch een keer per ongeluk ziet. Ik keek blijkbaar veel te lang en met veel te grote ogen, dat was wel duidelijk aan de reactie van de jongste: Mam, you’re soooo weird. Ja zeg, mag ik even wennen aan het nieuwe beeld. En er is zo veel om aan te wennen als je omgeven wordt door grote mannen. Baardgroei, immense voeten, stinkende sokken, heel veel eten en zonder overleg gewoon lekker doen waar ze zin in hebben. Afgelopen weekend, na een superperformance van de oudste in Westside Story, had hij bedacht dat de cast-party na de show toch maar weer bij ons moest plaatsvinden. Geen enkel Amerikaans ouderpaar durft het aan om een groep van 60 pubers in hun huis en tuin los te laten. Het is ook best een challenge aangezien hier nog steeds een ‘host law’ geldt die zoveel zegt dat het strafbaar is als je als ouders thuis bent en weet dat er gedronken of gebruikt wordt in je huis.  Maar weggaan kun je ook niet aangezien dan de tent afgebroken wordt. Wat doe je als ouders dan op zo’n avond? Filmpjes kijken op de slaapkamer met een fles wijn binnen handbereik, af en toe demonstratief met een vuilniszak je ronde doen, bierblikjes ruimen en kijken of er iemand laveloos is en buiten ruiken of er nog wat te blowen valt. Dat laatste dachten de opgeschoten vrienden van de middelste ook. Vlak voor de artistieke theaterkids ons huis zou betreden, zaten deze bijna twee meter lange sportbilly’s pontificaal en onaangekondigd in onze woonkamer op te warmen na wat duidelijk een ijskoude avond biertjes drinken in het park was geweest. Misschien hebben Jim en ik vroeger te veel naar High-school films gekeken maar we hadden een donkerbruin vermoeden dat deze groepen toch wat minder goed zouden mengen. Eruit met die opgeschoten basketball pubers dus. Met lichte tegenzin dropen ze onder begeleiding van Jim, die toch echt een kop kleiner was, het eiland af. Daarna hebben nog wat pubers achter de schuur de stuipen op het lijf gejaagd omdat de wietgeur te ruiken was in een straal van 100 yards en quasi relaxed een tongend stelletje in de hoek genegeerd om weer terug te kunnen keren naar ons filmpje. Bliep bliep, text van een bezorgde vader van de twee meter lange pubers die zojuist een buurman aan de deur had gehad die naar de politie wilde stappen omdat onze hillbilly’s een misplaatste grap over drugsgebruik hadden gemaakt tegen zijn dertien jarige zoontje. Toen de bel ging en de eerste ouders hun zonen en dochters van de party op kwamen halen, hoopte ik op zo’n dag als vandaag. Ingesneeuwd, niemand kan er in en niemand kan eruit. Kan er ook niks gebeuren. Ik moet er vandaag  maar eens extra van genieten.

Er zijn van die emotionele achtbanen waar je duizelig uitkomt en er dan vervolgens weken over doet om weer een beetje stevig met je voeten op de grond te staan. De afgelopen weken heb ik in een aantal van die op en neergaande, loopholes makende karretjes gezeten. Wonen in het land van Trump (goeie naam trouwens voor een amusement park, net zoiets als het ‘Land van Ooit’) geeft een extra dimensie aan het leven, zal ik maar zeggen. Van woede tot onbegrip, van verdriet tot angst en van moedeloosheid tot lol, die man weet elke snaar in mij te beroeren. Ik heb het een paar dagen zonder hem geprobeerd. Maar helaas is er geen ontkomen aan aangezien hier in de supermarkt, de sportschool, wc’s, restaurants, benzine stations, werkelijk overal TV schermen hangen,en het nieuws met zijn hoofd en uitspraken je dus 24/7 aanvliegt. De man is een politieke onbenul of een ‘mad genius’, is mijn voorlopige conclusie en we moeten met zijn allen maar wennen aan de achtbaan van Trump. Ik was dan ook blij dat ik heel kort even kon ademhalen in Nederland. Ook al was dat door de weinige tijd en het drukke programma ook een race tegen de klok. Altijd weer heb ik het gevoel iedereen te kort te doen maar dat hoort er un eenmaal bij. Daarnaast leur ik met mijn roman in wording bij uitgevers en moet ik weer terug achter de schrijftafel. Het wordt met name schrappen geblazen…Kill your baby’s., nou niet echt mijn  ding en ik merk ik dat ik het voortdurend uit zit te stellen. Want er zijn genoeg andere dingen te doen zoals bijvoorbeeld het Wereldwijven boek, een super leuk project waar gelukkig wel succesjes te boeken zijn. Het wordt een verzameling portretten van 25 vrouwen uit 25 verschillende landen. Uitgever gevonden, ‘She decides’ als goed doel en Ploumen wil waarschijnlijk het voorwoord schrijven. Toppen en dalen dus. Maar ik moet niet klagen want mijn zoon van 17 is tot veel hogere toppen gegaan en in veel steilere dieptes afgedaald. Mijn God. Auditie doen voor drama scholen…Dat is al een drama op zich. Iedere keer dat ik hem afzet op het station heb ik het gevoel hem naar de slachtbank te brengen en ben ik de hele dag misselijk aan het wachten tot hij belt met de mededeling dat hij door of niet door is. Ik zou na de eerste poging waarschijnlijk al in een hoekje gaan zitten en mijn ambities bijstellen dan wel begraven om ze misschien in de verre toekomst nog eens op te duikelen. Zo niet Ties. Die veert gewoon rustig weer op, herpakt en gaat er weer staan. Voor die tafel met zuur kijkende grijsaards van mijn leeftijd of ouder. En het is nu niet zo dat hij steeds hetzelfde trucje kan laten zien of positief benaderd wordt. Zo was Amsterdam letterlijk een drama, een botte klucht, en een stuk minder inspirerend voor hem dan de New Yorkse en Londense audities. Ties stond met een jetlag zijn ding te doen, werd uitgemaakt voor Ken (van Barbie weet je wel), had klaarblijkelijk een ontoereikende Nederlandse woordenschat en had het gevoel steeds kleiner gemaakt te worden door zijn beoordelaars. Geen ‘match’ dus, Ties en de Nederlandse drama wereld. Helaas pindakaas maar ook o zo jammer aangezien de deur naar een Nederlands theaterleven voor zijn en ons gevoel nu niet eens meer op een kiertje staat. Waar staat de deur dan wel open? Voorlopig is het nog een paar weken afwachten. De audities voor NYU-Tisch, PACE NY en Carnegie Mellon gingen goed maar daar krijgt hij pas over een maand de resultaten van. Hij heeft het geschopt tot de laatste ronde van Juilliard maar mocht daarna niet door.  Bij Guildhall is hij ook afgewezen. Bij London Academy of Dramatic Art is hij door naar de volgende ronde en moet hij half maart opnieuw zijn opwachting maken en eergisteren heeft hij zijn eerste auditie voor Royal Academy of Dramatic Art gedaan. Goed gevoel over, resultaat hoort hij in de komende weken….Aargh!!! Het is om gek van te worden. Ondertussen ben ik zo trots op hem. Op zijn talent, zijn passie, zijn discipline en doorzettingsvermogen maar met name zijn veerkracht. Waar ik op mijn 45e de lastige dingen uit- of afstel omdat ik ze lastig of doodeng vindt,  doet hij het allemaal toch maar even op zijn zeventiende. Ik leer er iedere dag weer van. Evenals dat ik leer van het geduld dat zijn broers hebben. Met hem, met mij en met de hoeveelheid aandacht die naar hun oudste broer gaat. Braaf (en soms met gezonde tegenzin) zitten ze donderdag as. weer met mij op de eerste rij als Ties de rol van Tony in The West side story vertolkt. De week daarna moeten ze weer komen opdraven, dit keer met Ties als MacBeth.  Allebei luisteren ze geduldig naar zijn gedachten en emoties na audities en vooral zijn oefensessies vantevoren drijven hen soms tot waanzin. Hun waanzin konden ze afgelopen week gelukkig kwijt op de ski’s waarbij Jim en ik na de opmerking: ‘Can you at least try to keep up’ het ‘samen met je zoons’ skieen maar opgegeven hebben. Gelukkig kunnen ze de rest van hun opgebouwde energie ook kwijt in de fysieke aanvallen richting hun vader.  Jim is afwisselend kop van jut of boksbal met als gevolg ‘dead legs’, ‘numb arms’ en blauwe plekken. Gelukkig ontspring ik die dans maar echt, ik kan me voorstellen dat ze volgend jaar hun portie aandacht bij mij op gaan eisen….En dan maar hopen dat ik dan ook blijf zitten in die rollercoaster.