Ik herinner me de dag dat ik mijn eindexamen uitslag kreeg nog. Niet als de dag van gisteren maar dat gevoel van die bal in je onderbuik die je misselijk maakt, kwam weer helemaal naar boven. De onrust die ervoor zorgt dat je op zo’n dag van alles begint maar niet af maakt en die vage gemoedstoestand waardoor je van alles vergeet. Alleen duurde deze toestand van totale lethargie nu geen dag maar twee maanden. Eerste ronde in november, aanmelding, essays, lijsten met cijfers. Tweede ronde, pré-screens, uitnodiging voor audities, derde ronde audities doen in januari. Niet door/wel door, auditie doen in februari, Niet door/wel door… En daarna het allerergste, dat belletje dat maar niet leek te komen of die brief die maar niet bezorgd werd. In de week dat de eerste uitslag zou komen, zorgde de sneeuw ervoor dat het hele postbezorging-proces vertraagd was. Toen er eindelijk weer post kwam, ontvingen we een brief van één van de drama scholen maar dat bleek over de nieuwe directeur te gaan. Wat een timing! De man zat achter zijn nieuwe bureau en dacht, ach dit is hėt moment om de wereld te verwittigen van mijn carrièrestap. Ik dacht dat Ties en ik ter plekke neer vielen nadat we de envelop opengescheurd hadden en onze ogen versneld door de eerste regels tekst lieten gaan. Hoe krijg je het verzonnen! De dag daarna wel een brief. Helaas was er niet direct plaats maar Ties stond wel op de ‘alternate’ list bij BFA Drama bij PACE. Wat zoveel betekent dat als er iemand uitvalt of afzegt, hij die plek mag innemen. Nog geen zekerheid dus. Toen de volgende brief moest komen, nam de postbode een dag vrij en ontvingen we helemaal geen post. De man kan nu weer ademhalen als hij hier aan de deur komt maar ik heb ettelijke malen op het punt gestaan hem uit zijn karretje te sleuren en zijn postzakken zelf te doorzoeken. Ik heb al mijn nagels tot bloedens toe afgebeten. Ik wilde Ties bij me houden, in een doosje stoppen, weghouden van die harde commentaren. Was hij te jong? Hadden we het allemaal verkeerd geschat? Te hoog van de toren geblazen? Of hadden we als ouders ons er vantevoren veel meer mee moeten bemoeien? Te weinig training? Te weinig talent? Hadden we het als Hollanders in Amerika weer verkeerd begrepen? Het voelde voortdurend of wij tekort waren geschoten en we hem nog niet konden loslaten in de grote boze buitenwereld. Kun je nagaan wat Ties voelde. Het contrast was ook nogal groot met de drie weken daarvoor toen hij als Tony en daarna als MacBeth de sterren van de hemel speelde. En toch bleef hij positief en krabbelde hij snel op na tegenslagen. Veel sneller dan wij. “Success is going from failure to failure without losing your Enthusiasm”, zei Churchill ooit. En zie verlossing was nabij. Vrijdag om 6 uur. Ties mag starten in september bij Tisch, NYU, school of drama! Wat is hij blij! En wat zijn wij opgelucht en blij voor hem! Ik heb mezelf een giga glas wijn ingeschonken en dat in één keer achterover geklokt. En dat heb ik die avond een paar keer herhaald. Nu is het nog wachten op de scholen in Londen. Die uitslagen komen volgende week. En op de alternate list van PACE. Misschien valt er nu zelfs te kiezen. Ineens ziet de wereld er heel anders uit. Met vertrouwen. Sef sef, zei hij toen hij twee was en geen enkele hulp van ons toeliet. En dat hij dat kan in deze keiharde Amerikaanse theaterwereld, heeft hij in de afgelopen weken wel bewezen.
Ingeborg van 't Pad Bosch 