We zien de zon opkomen. De zwarte schaduwen van de monumentale rotsformaties steken scherp af tegen de oranje lucht. Contouren die voor altijd in mijn netvlies gekerfd staan. Kleine stoftornadootjes waaien over de kale vlakte terwijl de zonnestralen de lucht direct verwarmen. Aan de voet ligt een indianendorpje, compleet met hogan’s (kleihutten) en tipi-tenten. Het is echt alsof we in een film zijn beland. Even later maken we zelf ook deel uit van het decor van de Westernfilms van weleer. We rijden over een hobbelig zandpad door Monument Valley waar de rotsen allemaal een naam hebben. De Navajo zorgen voor dit stukje moeder aarde sinds ‘the trail of tears’. Het is onvoorstelbaar dat er nog steeds 8000 indianen in Monument Valley wonen. Droogte, stof en nergens water. Het is nog vroeg en dus stil in het park. Het hobbelige zandpad neemt ons mee langs The mittens, the elephant, John Waynes point, the totempole, the thumb en the three sisters. Achterin wordt er commentaar geleverd. ‘Ik zie echt niet dat dat een olifant is’. ‘Zijn gewoon rotsen’. In de middag piepen ze wel anders. We rijden paard met een local. Op 5 mustangs ‘cruisen’ we door het droge rode landschap. Moos natuurlijk voorop, ik achteraan. Zo’n beetje in de volgorde die we ook altijd met skieën hebben. Ik weet dat Ties zich altijd kapot ergert aan dat Alpha mannetjes gedrag van zijn jongere broer maar hij is nu te druk met zijn paard, een prachtige gevlekte merry. Doede rijdt voor me. Hij heeft het hoogste woord en vindt het fantastisch. Ik krijg stoflongen en ben waarschijnlijk roodgekleurd na deze rit maar dat mag de pret niet drukken. We draven en galopperen langs de rotsen. Al bliift het paard van Doede, al doet hij nog zo zijn best, in draf en schudt de kleine man heen en weer in zijn zadel. Als ik eindelijk voorop rijdt, zijn de opmerkingen niet van de lucht. ‘Maham, can you go any slower?’. Djeez mom, I thought you had lessons when you were a girl’. Moos draaft ons voorbij om toch weer de voorste te zijn totdat onze gids dat ook doorheeft en Doede zijn lasso geeft. Hij stuift ervandoor. En de rest erachteraan. De wind steekt op als we bij de stallen aankomen en doet het stof nog eens opwaaien. Moe maar voldaan zadelen we de paarden af. Twee grote witte hengsten staan op hun achterpoten. Nathalie Wood en John Wayne. Je ziet ze hier op de veranda van het kleine stalletje even uitblazen. We duiken het zwembadje in en spoelen het rode plakkerige zand en de hitte van ons af. Morgen reizen we verder.