Midden tussen de logees door voel ik toch de behoefte weer iets op te tekenen in mijn eigen familiekroniek. Misschien moet het er toch eens van komen om van al deze verhalen een ‘echt’ boek te maken. Inmiddels heb ik meer dan 300 pagina’s vol geschreven over ons gezin en mijzelf in de afgelopen vijf jaar. Ontroerende grappige mooie verhaaltjes over mijn opgroeiende jongens, over fantastische ervaringen en over mijn eigen ontwikkeling in een andere cultuur. En een andere cultuur is het voor mij nog steeds. Als ik bijvoorbeeld vrouwen tegen kom op straat die ik al jaren ken en wiens zonen bijna ieder weekend bij me logeren. En nog steeds lijkt het soms alsof ik voor hun een ‘alien’ ben, of zullen ze dat met elkaar ook hebben? Het is niet authentiek, dat gedag zeggen. Het heeft iets neppigs, iets moeizaams, in mijn ogen. Een te grote glimlach, een te gemaakt enthousiaste toon, net niet luisteren….En laatst reed er een moeder over een grote witgekalkte steen naast onze oprit waardoor haar gloednieuwe Mercedes vast kwam te staan en de onderkant nog al wat schade op liep. Fijntjes benadrukte ze dat dat wel onze steen was op onze oprit. Jaa…dacht ik, weet ik die ligt er al een tijdje. En toen O, wacht even, vindt ze nou eigenlijk dat ik aansprakelijk ben? Het zit hem in de kleine gebaartjes en gewoontes, de grapjes, de opmerkingen….Deze zaterdag gaat de oudste zijn zestienjarige verjaardag vieren met een knalfeest, bij ons thuis. Ik kan daar wel wakker van liggen. Natuurlijk wordt er bier (en meer) gedronken en natuurlijk wordt er wiet gerookt, alleen het grote verschil met Nederland is dat wij dat absoluut niet mogen weten, laat staan in huis hebben of halen. Het is zelfs beter om hem te smeren en na het feest thuis te komen en er maar op te hopen dat je huis nog overeind staat. Je bent namelijk hartstikke strafbaar en aansprakelijk als ouders als je wel op de hoogte bent van al het stouts dat zich in jouw huis voltrekt…Wat voel ik me op zulke momenten toch een vreemdeling.
Maar inmiddels geldt dat niet meer voor mijn jongens. Die hebben dat gevoel helemaal niet. Als vissen in het water met vriendinnen en vrienden groeien ze op in een wereld die er voor hun iets meer Amerikaans dan Nederlands uitziet. Gisteren ben ik met de oudste, inmiddels junior op de Highschool en dus bezig met zijn studiekeuzes, naar Juilliard geweest. Juilliard is de Fame-school van Amerika, het mekka van drama, muziek en dans. Middenin New York City. En wat was het fantastisch! De energie, de passie en de creativiteit spatte er vanaf. Er worden ieder jaar maar 18 mensen voor de dramaklas aangenomen en in het totaal zitten er maar een paar honderd mensen op deze school dus echt gemakkelijk om er op te komen, is het niet. Maar het is wel de American Dream van onze oudste. Hij zoog alles op, de beelden, de geluiden, de sfeer, ik zag hem groot groeien.
En ook al hebben we bedacht dat het zo leuk zou zijn om hem nog iets Europees mee te geven door hem in Amsterdam of in Londen te laten studeren, dit kun je hem als ouders als het lukt om geslecteerd te worden, niet ontnemen. Met tranen in mijn ogen keek ik naar mijn volwassen wordende zoon, zoals hij verwonderd door de gangen van zijn droomschool liep. Mijn zoon met een eigen wil, eigen keuzes en een eigen ontwikkelingspad. Loslaten is de overtreffende trap van liefde, zei mijn lief ooit.
Ingeborg van 't Pad Bosch 